لطف و كرم الهى در پرتو شكر نعمت‏

... لَئِن شَكَرْتُمْ لأَزِيدَنَّكُمْ وَ لَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ  ( ابراهيم 7 )

... اگر واقعا سپاسگزارى كنيد [نعمت] شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نماييد قطعا عذاب من سخت ‏خواهد بود

نكته ها :

1. از لطايف كرم خداى سبحان، نكته‏ى ظريفى است كه در آيه‏ى شريفه آن را به كار برده است كه وعده‏ى زياد كردن نعمت را به طور صريح، آن هم با «نون» تأكيد، آورده و فرموده: « لأزيدنّكم » ؛ يعنى در پرتو شكر نعمت ، حتماً نعمت را افزون مى‏كنم، ولى در تهديد عليه كفران كنندگان به صراحت نفرموده كه عذابتان مى‏كنم، بلكه به طور تعريض و اشاره فرموده كه عذاب من سخت است. آرى! اين دأب و روش كريمان در وعده و وعيدشان است كه غالباً تصريح به عذاب نمى‏كنند.

2. حقیقت شکر بکار بردن نعمت در جهتی است که منعم يعني خداي متعال اراده کرده و این امر موجب ظهور احسان منعم می گردد.

3. برخی اوقات، شکر گزار بودن باعث افزون شدن نعمت می شود اما نه به عنوان پاداش. بلکه به عنوان ظرفیتی دیگر برای شکرگزاری بیشتر.

4. شکر عملى آن است که درست بیندیشیم که هر نعمتى براى چه هدفى به ما داده شده است آنرا در مورد خودش صرف کنیم که اگر نکنیم کفران نعمت کرده ایم .

5.اصولا ما دو گونه شکر داریم : شکر تکوینى و  شکر تشریعى

شکر تکوینى آن است که یک موجود از مواهبى که در اختیار دارد، براى نمو و رشد خودش استفاده کند. توجه شود وقتي كه مقدمات نعمت هاى خداوند به شما مى رسد سعى کنید با شکرگزارى، بقیه را به سوى خود جلب کنید، نه آنکه با کمى شکرگزارى آن را از خود برانید!!

6. تنها تشکر و سپاسگزارى از خداوند در برابر نعمت ها کافى نیست، بلکه باید از کسانى که وسیله آن موهبت بوده اند نیز  تشکر و سپاسگزارى شايسته نمود و حق زحمات آنها را از این طریق اداء کرد . در حدیثى از امام على بن الحسین (ع) آمده : روز قیامت که مى شود خداوند به بعضى از بندگانش مى فرماید: آیا فلان شخص را شکرگزارى کردى ؟ عرض مى کند: پروردگارا من شکر تو را بجا آوردم ، مى فرماید: چون شکر او را بجا نیاوردى شکر مرا هم ادا نکردى ! سپس امام فرمود: اشکرکم لله اشکرکم للناس : شکرگزارترین شما براى خدا آنها هستند که از همه بیشتر شکر مردم را بجا مى آورند.

و سلام خدا بر شهيدان و امام شهيدان